Zastanów się, jakiego chłopaka byś chciała . To bardzo ważne, aby wiedzieć, z kim chce się być. Nie chodzi przecież o to, aby być w związku bez uczucia z osobą, która kompletnie się od nas różni. Zastanów się, jaki ma być twój facet. Jakie cechy charakteru są dla ciebie najważniejsze. Jak miałby wyglądać i czym się Oto jak znaleźć chłopaka, który naprawdę cię pokocha. Nie szukanie chłopaka to najlepszy sposób, aby go znaleźć. Wziąć się w garść. Weź udział w zajęciach. Znajdź czas na rzeczy, które lubisz. Wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewasz, pojawia się ktoś niezwykły. W poszukiwaniu chłopaka w wieku 10 lat, warto pamiętać o kilku kluczowych krokach, które pomogą znaleźć odpowiedniego towarzysza.… Jak znaleźć kogoś na Tinderze Tinder to jedna z najpopularniejszych aplikacji randkowych na świecie. Chociaż najbardziej zdziwiłam się chyba, że po raz pierwszy w życiu związała się z kimś na poważnie. Znałam ją od czternastego roku życia i wiedziałam, że nigdy nie miała chłopaka. Nie to, że nie chciała. Przeciwnie, marzyła o tym, by się z kimś związać i mieć normalne życie, ale to jakoś nigdy nie wychodziło. Najlepszym sposobem na to, jak znaleźć chłopaka, jest po prostu poznawanie nowych ludzi, przebywanie na spotkaniach organizowanych przez znajomych czy pojawianie się np. w teatrze, na imprezie Vay Tiền Trả Góp 24 Tháng. „Nigdy już nie znajdę sobie faceta. Jak ty to robisz, że masz takiego cudownego męża”. Singielki. Niektóre kobiety są nimi z wyboru, inne dlatego, że nie znalazły jeszcze faceta, z którym chciałyby się związać. Właśnie – nie znalazły? A może nie szukały? Może nie wiedzą jak znaleźć i zalewają się łzami na kolejnej komedii romantycznej, gdzie miłość przychodzi tak łatwo. Właśnie – przychodzi. Agnieszka Świrska prowadzi warsztaty i coaching indywidualny dla singielek, podczas których pokazuje kobietom, w jaki sposób mogą stworzyć fajny i trwały związek, a przede wszystkim, jak znaleźć tego wymarzonego faceta. Myślicie, że nie ma gotowej recepty? Agnieszka najpierw swój projekt przetestowała na sobie i to z sukcesem. Ewa Raczyńska: W jakim wieku są kobiety, które się do ciebie zgłaszają? Agnieszka Świrska: Często są to dziewczyny około 30-tki, jednak najwięcej jest kobiet między 35. a 45. rokiem życia. To nie obciach – uczyć się jak znaleźć faceta? Właśnie uczę kobiety tak nie myśleć. Sam pomysł warsztatów dla singielek wziął się z życia, bo ja przez wiele lat byłam sama, a na wsparcie w kwestii znalezienia partnera mogłam liczyć jedynie ze strony przyjaciółek. Pracuję w organizacji mocno sfeminizowanej, moi znajomi zaczęli prowadzić swoje życie rodzinne, a ja? Kłopotem stało się poznawanie nowych ludzi, zwłaszcza mężczyzn. Poza tym obserwowałam swoje koleżanki, które były w podobnej sytuacji, często mówiły: „Jak ja mam tego faceta znaleźć, skoro większość czasu spędzam w pracy?”. No właśnie. Jak? Zacząć należy od tego, że nam się wydaje, iż miłością nie powinniśmy się zajmować. Ona do nas przyjdzie, my musimy tylko na nią czekać. Ale z takim nastawieniem, to czekać możemy przez wiele wiele lat. Myślimy, że miłość to coś, na co nie mamy wpływu – po prostu pewnego dnia stanie przed nami facet na chodniku i już, trafi nas strzała amora. A my obecnie realizujemy się zawodowo, jesteśmy niezależne i trudno nam znaleźć partnera, który dotrzyma nam kroku. Kobiety dążąc do rozwoju osobistego i zawodowego przenoszą się do dużych miast. W samej Warszawie na 100 mężczyzn przypada 119 kobiet, to z pewnością tłumaczy trudności w znalezieniu tego właściwego partnera. A my chcemy mieć obok siebie mężczyznę, który będzie rozumiał naszą potrzebę rozwoju, będzie podążał w podobnym kierunku i jak my – będzie wiedział, czego chce. Dlatego zacząć powinniśmy od zmiany naszego myślenia – nie jest tak, że nie mamy wpływu na stworzenie związku, że to jedynie coś nieuchwytnego i metafizycznego, bo to nieprawda. Jeśli chcemy coś zmienić w tym obszarze naszego życia, to musimy wziąć sprawy w swoje ręce. To trochę tak, jak z szukaniem pracy – jest dla mnie ważna, więc podejmuję działanie, by ją znaleźć. Tak samo ze stworzeniem związku – na to również możemy mieć wpływ. Więc mamy uganiać się za facetami? Uganianie się ma wydźwięk pejoratywny, bardziej powiedziałabym – aktywne szukanie go, co jest radzeniem sobie z sytuacją, że jestem sama. To jest oznaka dbania o siebie i swoje dobro, bo miłość i związek to przecież jedna z najważniejszych rzeczy w naszym życiu. Dlaczego nie zająć się tym na poważnie? To nie siedzenie na kanapie z założonymi rękami oglądając seriale i czekając na tego jedynego, ale wyjście naprzeciw temu, z czym chcemy w naszym życiu się uporać, zrealizować to, co dla nas ważne. Czyli stworzyć związek. Jak się do tego zabrać? Moje ulubione powiedzenie na ten temat brzmi: Jeśli chcesz znaleźć odpowiedniego partnera i stworzyć z nim trwały związek to… najpierw zajmij się sobą. Zobacz, co ci przeszkadza w ułożeniu sobie życia? Odpowiedz sobie na pytanie: „Gdzie jestem?”, „Dlaczego nie mogę znaleźć partnera?”. To trudne być szczerym wobec siebie. Bo być może spotykam fajnych facetów, ale jestem tak wymagająca, że oni odpadają już w przedbiegach. Ważne, by sobie poradzić z własnymi przekonaniami na temat mężczyzn. Ja na przykład długo myślałam, że wszyscy super faceci są zajęci, są mężami moich koleżanek. Więc nie szukałam, bo po co, skoro ci najlepsi są już w związkach? Innym przekonaniem jest lęk przed porażką wynikający ze złych doświadczeń z poprzedniego związku. Więc podchodzę bardzo ostrożnie do mężczyzn, nie ufam im – z takim podejściem trudno spotkać miłość. Takie przekonania bardzo nas blokują. Myślimy: „Mam super pracę, moja kariera świetnie się rozwija, właściwie w tygodniu nie mam kiedy kogoś poznać, a w weekendy jestem zmęczona”. W efekcie taka kobieta wyjdzie na spotkanie z koleżanką, może i na imprezę, gdzie popatrzy na facetów i… wróci do swojego domu. Dlatego ważne jest uporanie się ze swoim przekonaniami, lękami, porażkami i wyciągnięcie wniosków. Trafiają do mnie na warsztaty kobiety po rozwodach, nieudanych małżeństwach. Są jeszcze młode i chciałyby ułożyć sobie życie z innym mężczyzną, ale kompletnie im to nie wychodzi. By zrobić krok do przodu powinny najpierw zastanowić się, dlaczego ten związek się rozpadł, z jakim mężczyzną już na pewno nie chcę się związać, co ja robiłam takiego, że ten związek nie przetrwał – to nie jest łatwe, ale bardzo istotne. Jaki jest kolejny krok? Dążymy do poznania siebie. Do odpowiedzenia sobie na pytanie: co ja lubię robić, jak spędzać czas, gdzie wyjeżdżać na wakacje – w góry czy nad morze. Tak jesteśmy wychowane – gdy jesteśmy dziewczynkami rzadko ktoś nas pyta, co lubimy. Mamy siedzieć cicho, nie skakać po drzewach i uśmiechać się. Dlatego nim zaczniemy tworzyć wizję wymarzonego faceta, warto nazwać to, co ja lubię: spacer czy kawę w kawiarni, spytać siebie: jaka jestem, co mam do zaproponowania, czy umówiłabym się na randkę ze sobą? Należy pamiętać, że, by znaleźć kogoś ciekawego i wartościowego do życia, trzeba wiedzieć, kim jestem, jakie są moje wartości i czym ja mogę kogoś zaciekawić, co mogę od siebie dać. Nie być nastawioną jedynie na branie i na to, że mężczyzna ma spełnić moje oczekiwania. To nie ma być lista życzeń – jak ma wyglądać, ile zarabiać i gdzie zabrać mnie na wakacje. Ważne, by zbudować sobie realną wizję mężczyzny, z którym chciałybyśmy być. Jeśli chcemy mieć rodzinę, dzieci – to nie zwiążemy się z kimś kto lata po świecie i w domu jedynie bywa. Zdanie sobie sprawy z takich szczegółów urealnia nam obraz faceta, którego szukamy. Dużo tego myślenia… Ale żeby poznać wartościowego faceta, musimy najpierw wiedzieć, kim jesteśmy. Wtedy możemy przejść do działania. Powtarzam swoim klientkom – zobacz, czym się interesujesz, w towarzystwie jakich ludzi dobrze się czujesz. Lubisz biegać – zwiąż się z jakimś klubem biegacza, grasz w tenisa – znajdź chętnych do gry. Chcesz skakać ze spadochronu, zrobić kurs wspinaczkowy? Szukaj tych, którzy dzielą i rozumieją twoją pasję. Tyle tylko, że tu musimy zmierzyć się z jeszcze jednym przekonaniem: „Ale przecież ja nie pójdę tam sama” i próbujemy wyciągnąć jakąś koleżankę. Wiem, bo sama miałam z tym problem. Bardzo chciałam żeglować i dużo czasu zajęło mi uporanie się z tym, by zapisać się samej na obóz żeglarski. Okazało się to doskonałym doświadczeniem, do dzisiaj mam kontakt z ludźmi, którzy wtedy w tym obozie uczestniczyli. W rozwijaniu swoich pasji nie powinniśmy myśleć: „Idę tam by znaleźć faceta i tylko po to”, nie – to ma być dla nas przyjemność, reszta przyjdzie sama. Bo fajnego faceta poznasz po drodze, jeśli wiesz, dokąd idziesz i twoja droga sprawia, że jesteś szczęśliwa. Bez czekania, aż ktoś wreszcie zrobi to za ciebie. A co z portalami randkowymi? Jest to sposób na znalezienie partnera jak każdy inny. Nie możemy się jednak tylko do portalu ograniczać, to jedna z dróg, ale jak widać nie jedyna. To po pierwsze. Po drugie na portalu randkowym trzeba być w mądry sposób. Portal nie jest celem samym w sobie, dlatego powtarzam swoim klientkom: „Nie czatujcie godzinami. Jeśli po rozmowie poczujecie chęć spotkania się tym facetem, to się spotkajcie. Nie ograniczajcie kontaktu tylko do wirtualnej rozmowy.” Ważne jest również, co o sobie piszemy, jakie zdjęcia umieszczamy. Jeśli pojawia się zdjęcie typu: jestem apetyczna, zobacz jaki mam dekolt, a szukamy poważnego związku, to nie dziwmy się, że będą się do nas odzywać faceci, którzy mają inne propozycje, niż byśmy chciały. Randki z internetu to świetny sposób na poznanie różnych mężczyzn, zobaczenie, którzy mi się podobają, w towarzystwie których czuję się dobrze. Portal mądrze potraktowany może być kopalnią doświadczeń. Tobie się udało. Jak poznałaś swojego partnera? Właśnie na portalu randkowym. Trzy lata się zbierałam, żeby się zalogować, myślałam, że tam są sami „dziwni” ludzie. A my szybko się poznaliśmy, pewnie też dlatego, że czułam się gotowa na związek i byłam szczęśliwa w moim życiu. Mam poczucie misji w pomaganiu singielkom, by znalazły dla siebie partnera i były wreszcie w związku, jakiego pragną. Znam wiele pięknych, mądrych i zaradnych kobiet, które chciałby mieć faceta, stworzyć związek. Ale praca, brak czasu i ich przekonania sprawiają, że nie wiedzą jak się do tego zabrać. A ja już wiem i chętnie dzielę się swoją wiedzą. Agnieszka Świrska Agnieszka Świrska – socjolog, trenerka z 9-letnim doświadczeniem w pracy rozwojowej z ludźmi, gdzie głównym tematem zawsze było budowanie autentycznych relacji. Autorka bloga, warsztatów i indywidualnego programu coachingowego „singLOVE!”, w ramach którego pomaga kobietom znaleźć odpowiedniego partnera, stworzyć trwały związek i pozostać sobą. Przez wiele lat sama była poszukującą singielką, dziś pracuje z singielkami, bo głęboko wierzy, że każda kobieta poszukująca wymarzonego partnera wreszcie go znajdzie, jeśli tylko będzie na to naprawdę zdecydowana i gotowa, będzie wiedziała, jakiego związku szuka oraz… nie będzie czekała na Niego siedząc na kanapie 🙂 Prywatnie uwielbia ciepłe morze i włoskie miasteczka, jogę, gotowanie dla bliskich i życie w rytmie slow. Jeśli zainteresował Cię temat – pobierz bezpłatnie e-booka autorki, pt. „Miłość w 7 krokach”, klikając w link: Kolejna edycja warsztatów dla singielek odbędzie się w marcu i kwietniu w ramach Festiwalu PROGRESSteron w Gdyni, Poznaniu, Łodzi i Warszawie. Zapisy fot. Adobe Stock Tylko raz wydusił z siebie, że mnie kocha. Przy oświadczynach. I zabrzmiało to jakby recytował wykutą na blachę lekcję. Ja go bardzo kochałam, był porządnym chłopakiem z górniczej rodziny. Troszczył się o rodziców i był mi wierny. Ale czasami miałam wrażenie, że dla niego miłość to jakieś słowo wymyślone przez nawiedzonych poetów. Był szorstki w obyciu, nie znosił, kiedy okazywałam słabość. Raz moja siostrzenica, którą się opiekowaliśmy przez weekend, spadła z roweru i bardzo płakała. – Przestań beczeć, to tylko potęguje ból – powiedział do niej, stawiając rower. – Nie umrzesz od tego. Przeżyłam to bardziej niż Ania. Dotarło do mnie, że wyszłam za faceta, który może i był porządny, ale też kompletnie pozbawiony wrażliwości. Mieliśmy za dużo problemów, żebym się nad sobą użalała. Nie mogłam znaleźć pracy, a Eryk harował po dwanaście godzin. Nie oczekiwałam, że będzie mnie pocieszał, bo po raz kolejny nie przeszłam rozmowy albo współczuł mi, gdy wylałam sobie wrzątek na nogę. Mój ból i strach go irytowały, dlatego ukrywałam emocje. Ciebie w ogóle nie obchodzi, że mój ojciec umiera! – On jest jak robot – zwierzyłam się siostrze. – Gdybym miała wypadek i wykrwawiała się u jego stóp, on nawet by się nie zdenerwował. – Ale na pewno udzieliłby ci fachowo pierwszej pomocy – zażartowała. – Chyba wolałabym, żeby reanimował mnie ratownik, a mój własny mąż w tym czasie rwał włosy z głowy i był przerażony, że mogę umrzeć! Rozmawiałyśmy wtedy z Moniką o śmierci i o tym, jak byśmy sobie poradziły, gdyby którejś z nas albo naszemu tacie coś się stało. Obie byłyśmy bardzo emocjonalne i zgodnie stwierdziłyśmy, że coś takiego to byłby koszmar, dramat i nie wiadomo, czy dałybyśmy sobie z tym radę. Dosłownie kilka tygodni później u naszego taty zdiagnozowano nowotwór. Późne stadium, rokowania bardzo złe. To był szok. Dostałam histerii, krzyczałam, że ojciec ani nikt z nas na to nie zasługuje. Eryk jak zwykle nie okazał żadnych emocji. – Ciebie to w ogóle nie obchodzi, że on umiera! – wrzeszczałam na męża. – Nic cię nie obchodzi! Ty nie masz żadnych uczuć! Nikogo nie kochasz! I nie rozumiesz co to znaczy kochać! Każdy psycholog by mi wtedy powiedział, że nie złościłam się na Eryka, tylko na sytuację. Czułam się bezradna i przerażona chorobą taty, więc wyładowałam gniew na mężu. Ale nawet to go nie ruszyło. – Dobrze, że nie pracujesz – stwierdził spokojnie. – Będziesz miała czas dla ojca. Powinnaś spędzać z nim jak najwięcej czasu, póki żyje. Nie wierzyłam, że mówił to tak beznamiętnie. Przecież tu chodziło o to, że mój tato umierał! Układanie planu działań i harmonogramu spotkań z nim nie było w stanie ani zatrzymać choroby ani ukoić mojego bólu! Ale mój mąż kompletnie tego nie rozumiał. Dla niego zawsze liczyły się obowiązki, dokładny plan na życie i to, żeby pokonywać przeszkody bez użalania się nad sobą. Lekarze dawali mojemu ojcu kilka tygodni. I bez rad Eryka wiedziałam, że powinnam spędzić ten czas z tatą, okazując mu jak najwięcej miłości. Ale on nie chciał leżeć w domu. Był jeszcze silny i mógł wychodzić. Prosił więc, żebyśmy zawiozły go do ogrodu botanicznego, do zoo, na ryby. Spełniałyśmy te prośby, połykając łzy. – Kotku, płakać będziesz jak umrę, teraz chcę cię widzieć uśmiechniętą – prosił. – No już, opowiem ci kawał… Ale nie interesowały mnie żadne dowcipy. Patrzyłam na ojca niknącego w oczach i w żaden sposób nie mogłam powstrzymać łez. Oczywiście nie miałam wsparcia w mężu. Eryk, owszem, pytał mnie o samopoczucie ojca, o to, co można jeszcze dla niego zrobić, ale nie widziałam na jego twarzy smutku. Któregoś razu ojciec znalazł gdzieś plakat o pokazach motocyklowych i bardzo chciał tam pojechać. Motocykle od zawsze go fascynowały. Monika tego dnia była na wycieczce szkolnej z klasą, więc to ja miałam towarzyszyć tacie. Niestety rano obudziłam się z gorączką, nie byłam nawet w stanie zwlec się z łóżka. Przez ostatnich kilka tygodni życia chodził w niej non stop – Ja zawiozę ojca – oznajmił Eryk. – A praca? – zapytałam. – Szef miał was awansować w tym tygodniu. – Są sprawy ważne i ważniejsze. Ta jest ważniejsza – odpowiedział tylko. Dużo ryzykował, powiadamiając firmę w ostatniej chwili, że nie przyjdzie. Jak go znałam, nawet nie wymyślił żadnego kłamstwa. Mógł stracić ten awans, a może i posadę. Ojciec zadzwonił do mnie ze zlotu. Był zachwycony. Od dawna nie słyszałam go tak podekscytowanego. W tle ryczały motocykle, ktoś coś zapowiadał przez megafon, tata krzyczał, że wreszcie spełnił swoje marzenie i przejechał się na harleyu. – Wyślę ci zdjęcie, czekaj – i chwilę później telefon zawibrował, informując, że dostałam wiadomość. Ojciec pozował na ogromnym chopperze, zapierając się butami o ziemię i uśmiechając szeroko. Miał na sobie skórzaną kurtkę z logo producenta. Przypomniałam sobie, że przez całe nasze dzieciństwo i młodość fascynował się nie było go stać na motocykl, ale marzył o skórze. Kiedyś słyszałam, jak matka powiedziała, że nie ma mowy, by wydał na skórzaną kurtkę równowartość tego, co idzie na utrzymanie całej naszej rodziny. Któregoś razu, jak byłam mała, tata zaciągnął mnie nawet do sklepu motocyklowego i zaczął wypytywać brodatego sprzedawcę o ceny kurtek. Nie pamiętam, ile kosztowały, ale ojciec wyszedł stamtąd zgaszony i smutny. Zrozumiał, że przy dwójce dzieci nigdy nie będzie mógł sobie pozwolić na spełnienie marzenia. „Fajna skóra” – odpisałam, ciesząc się, że ktoś mu ją pożyczył. Dla ojca na pewno wiele to znaczyło. „Też mi się podoba. A jaka jest miła w dotyku!” – odpisał. Pomyślałam od razu, że pewnie chciałby ją mieć na sobie dłużej niż tych kilka sekund. Może razem z Moniką mogłybyśmy mu ją kupić? Wpisałam do wyszukiwarki „skóra” „harley” i „cena”. Znalazłam model podobny do tego, w którym pozował mój ojciec. Jego wymarzona skóra kosztowała ponad cztery tysiące. Do dzisiaj mi wstyd, ale pomyślałam wtedy, że nie ma sensu kupować tak drogiej kurtki, bo ojciec ponosi ją najwyżej parę tygodni. Tata odszedł dokładnie miesiąc później. Miałam tyle szczęścia, że mogłam się z nim pożegnać. Oczywiście ryczałam jak bóbr. On z kolei był konkretny, chciał mi dać kilka ostatnich rad na resztę życia. Jedna z nich mnie zszokowała. – Nie kładźcie mnie do trumny w tej skórze – powiedział cicho. – Była potwornie droga, powinniście ją sprzedać i spłacić pożyczkę. – O czym ty mówisz, tato? – zawołałam skonsternowana, a z jego miny wyczytałam, że zdradził mi tajemnicę, której nie powinien. I w ten sposób dowiedziałam się, że mój mąż, którego miałam za niewrażliwego i pozbawionego empatii, kupił swojemu umierającemu teściowi wymarzoną skórzaną kurtkę, zaciągając na nią kredyt gotówkowy. Eryk nie chciał, żebym się o tym dowiedziała, bo za bardzo martwiłabym się długiem, więc poprosił tatę, żeby nie mówił o tym mi ani Monice. Przed śmiercią ojciec wyznał mi, że te przez tych ostatnich kilka tygodni życia chodził w niej non stop, nawet po domu. Tak się nią cieszył. Zgodnie z życzeniem taty, nie pochowaliśmy go w jego ukochanej skórze, ale też jej nie sprzedaliśmy. Zachowałam kurtkę, mam nadzieję, że kiedyś będzie w niej chodził mój syn. Jeśli będę go mieć, opowiem mu o dziadku, dla którego zawsze najważniejsza była rodzina i o tacie, który może nie umie okazywać uczuć, ale za to ma złote serce i potrafi dostrzec, czego potrzebują inni. Po tej historii przestałam obwiniać męża o niewrażliwość. Już wiem, że jeśli nawet nie głaska mnie po głowie, kiedy mam jakiś problem, to zrobi wszystko, żeby go dla mnie rozwiązać. I może nie jest facetem, który przyniesie mi kwiatki, ale jeśli będzie trzeba, założy dla mnie ogród i będzie go codziennie uprawiał, by mnie uszczęśliwić. Tak właśnie okazuje miłość i to nauczyłam się w nim doceniać. Więcej prawdziwych historii:„Nie chciał mieć ze mną dzieci, ale potajemnie planował przyszłość z kochanką. Ja już nie miałam szans na ciążę…”„Poniżał mnie i bił. Gdy okazało się, że jestem w ciąży, kazał mi ją usunąć. A ja liczyłam, że zostawi dla mnie żonꔄPrzez starania o dziecko prawie rozpadło się moje małżeństwo. Nic nie było dla mnie ważniejsze, nawet miłość męża” Najlepsza odpowiedź Popytaj znajomych poszukaj na fotce. czy cos w tym stulu a napewno się uda. No wkońcu ktoś musi go znać, a może był on tam z osobą którą znasz... zapytaj :D trzymam kciuki! [LINK] <--- wbijać WAŻNE! :D proszę Odpowiedzi spazma odpowiedział(a) o 20:59 Jak będziesz miała nie wiem jaki fart to pewnie, ale tak to wątpię.. możliwe, ale szanse są na 50%... za rok też idź na ten festiwal Reggae, może znowu go spotkasz... Oczywiście za rok idę, ale nie uważasz, że rok to trochę za długo? Może to głupie, ale ja cały czas o nim myślę. Poszukaj na NK , albo na Facebooku , jak chcesz! Ważne , abyś wierzyła , że ci sie uda!(ale szansa jest 1/1 000 000 ; ( ) oko23 odpowiedział(a) o 21:28 nk,fbl,formspring,twitter.. wpisz wiek , miejscowość.. ale ja nie wiem właśnie ile on ma lat, nic o nim nie wiem. Wyglądał góra na 17. A odnośnie miejscowości to może być z Cze-wy lub gdzieś z pobliskich miasteczek. Nie mam pojęcia! Nic o nim nie wiem. Uważasz, że ktoś się myli? lub Ona naprawdę to zrobiła! Czy znalazła tego jedynego? Fot. iStock Postanowienia noworoczne są różne: chcemy schudnąć, rzucić palenie, nauczyć się nowego języka, lepiej gospodarować pieniędzmi i czasem wolnym, podróżować albo ogólnie - zmienić swoje życie na lepsze. Kinga postanowiła znaleźć męża i to najlepiej jak najszybciej. Właściwie to na wczoraj. Żeby nie tracić cennego czasu i zwiększyć swoje szanse, zdecydowała się działać systematycznie i nie zakładając z góry najgorszego. W tym celu założyła konto w aplikacji randkowej, co jeszcze do niedawna wydawało jej się szczytem desperacji. Z konkretnym nastawieniem: nie „jakoś to będzie”, ale trzeba kuć żelazo, póki gorące. Bez specjalnego wybrzydzania i szukania powodów, dlaczego to nie może się udać. Efekt? Tygodniowy maraton randek z mężczyznami napotkanymi w świecie wirtualnym. Dzień po dniu, facet po facecie. Czy wśród nich znalazł się chociaż jeden, który mógłby zostać kandydatem na męża? Sprawdź, czym może się to kończyć. Specjalnie dla nas Kinga opisuje swoje niecodzienne doświadczenie i dzieli się wrażeniami. Wbrew pozorom, jej plan nie był z góry spisany na porażkę. Zobacz również: Czy on nadaje się na męża? Naukowcy wiedzą, czy weźmiesz z nim ślub! fot. Thinkstock Mam na imię Kinga i mam 26 lat. Pochodzę z malowniczej miejscowości na południu Polski, ale od początku studiów mieszkam w znacznie większym, wciąż jeszcze obcym dla mnie mieście. Jestem uśmiechniętą dziewczyną z ambicjami, która chciałaby uczynić świat lepszym… A mówiąc serio: miałam dwóch chłopaków - jednego w liceum i drugiego do niedawna. Czuję, że czas ucieka, a przypominają mi o tym rodzice, którzy wciąż pytają, czy mam jakiegoś adoratora. I kiedy ślub. Nie chcę ich rozczarowywać, więc w 2017 roku postanowiłam znaleźć sobie męża. Najlepiej przystojnego, wykształconego, bogatego, czarującego, ambitnego, wyrozumiałego… A jak się nie uda, to przynajmniej faceta z krwi i kości, który zastąpi mojego wymyślonego chłopaka. Biorąc przykład z moich koleżanek, które w aplikacji randkowej szukają kolegów na jedną noc, ja odważyłam się poszukać wśród nich miłości swojego życia. Mój eksperyment trwał 7 dni, w czasie których spotkałam się z 7 kandydatami. Nie wybrzydzałam, tylko brałam jak leci. Selekcję ograniczyłam do minimum - musiał zgadzać się wiek 26-30 lat i akceptowalny dla mnie wygląd. fot. Thinkstock Randka 1: Szybko zostaliśmy do siebie dopasowani, co nawet mnie ucieszyło. Na zdjęciu prezentował się dobrze, spełniał kryteria wieku i miał nawet całkiem inteligentny opis. Przez chwilę uwierzyłam, że trafiło się ślepej kurze ziarno i już po eksperymencie. To musi być ten. Na randkę zabrał mnie do kina, co zawsze jest złym pomysłem. Spotkanie ograniczyło się do przywitania przed kasami, potem 2 godziny obok siebie w ciemności, a po wszystkim żadne z nas nie wiedziało co dalej. Ja nie zaproponowałam nic więcej, on pewnie się krępował i to by było na tyle. Co nie oznacza, że go przekreśliłam, bo to miły i przystojny człowiek. Randka 2: Wyciągając wnioski z pierwszej porażki (no dobrze, może nie było aż tak źle, ale nie mieliśmy szansy lepiej się poznać), tym razem z góry uprzedziłam, że kino odpada, bo widziałam już wszystkie filmy. Nawet te przed premierą. Do spotkania z 30-letnim ratownikiem medycznym doszło w kawiarni mieszczącej się w galerii sztuki. Choć to za dużo powiedziane, bo facet zupełnie rozminął się z moimi oczekiwaniami. Jeśli kobiety oszukują w zdjęciach profilowych, to naprawdę powinny zacząć uczyć się od niego. Zupełnie nie ten człowiek. Miał przyjemny głos i rozmowa się kleiła, ale wizualne rozczarowanie wzięło górę i na moje zaangażowanie nie mógł liczyć. Zobacz również: FACECI WYZNAJĄ: Nie zamierzam jej prosić o rękę, bo... (Załamiesz się, gdy poznasz prawdziwe powody!) fot. Thinkstock Randka 3: Miałam już dosyć chodzenia po multipleksach i innych przybytkach kultury, więc jak amatorka zgodziłam się na spotkanie u niego w domu. Dopiero po fakcie dowiedziałam się od koleżanek, że to mogła być zasadzka i to cud, że jeszcze żyję. Przyznaję im rację. Trafiłam jednak nie na zwyrodnialca, ale bardzo spokojnego rówieśnika. Koleś ewidentnie wyczuł moje potrzeby, bo już po godzinie picia wina oglądaliśmy jego rodzinne albumy ze zdjęciami. Bardzo się wzruszał i dawał do zrozumienia, że chciałby założyć własną. Może jestem zbyt podejrzliwa, ale odebrałam to jako cyniczną grę mającą na celu zaciągnięcie mnie do łóżka. Sukces osiągnął w połowie, bo siedziałam na jego tapczanie. Randka 4: Tym razem to ja wyszłam z inicjatywą. Zrozumiałam, że do tej pory niewiele z tego wyszło, więc trzeba spróbować zagrać na własnych warunkach. Zaproponowałam spacer nad rzeką (co zdaniem koleżanek było równie ryzykowne, co wizyta w obcym mieszkaniu), a mój kandydat zaakceptował propozycję. To był strzał w dziesiątkę. Mróz, skrzypiący pod stopami śnieg, natura i my. Rozmawialiśmy ze sobą tak długo i zacięcie, że prawie odmroziliśmy sobie kończyny. Później gorąca czekolada w pierwszej mijanej kafejce, uderzenie gorąca i nawet odniosłam wrażenie, że to miłość mnie ogrzewa. Byliśmy też u mnie i może złamałam zasady własnego eksperymentu, ale po dwóch dniach też się spotkaliśmy. fot. iStock Randka 5: Biłam się z myślami, czy naprawdę powinnam to robić. Męża może jeszcze nie spotkałam, ale pan numer 4 dobrze rokował i postanowiłam dać mu szansę. Jako urodzona monogamistka miałam spory problem z tym, że czekają mnie jeszcze 3 randki za jego plecami. Czego się jednak nie robi dla dobra nauki… Może to kwestia mojego nastawienia, ale to było najkrótsze spotkanie w czasie tego tygodnia. Nie wiem czy trwało nawet godzinę. I to nie dlatego, że tego chciałam. To on dał mi do zrozumienia, że na żywo wyglądam zupełnie inaczej, niż w aplikacji. Jego strata. Randka 6: Po poznaniu kandydata numer 4 i totalnej porażce z facetem nr 5 mój zapał ewidentnie przygasł. Tak naprawdę robiłam wszystko, żeby mój wirtualny kolega się wycofał i zachować czyste sumienie. Ostatecznie przypomniał o sobie i wieczorem człapałam na spotkanie z nim. Miejsce akcji: pub z wyższej półki, bo w jednej z wiadomości skłamałam, że uwielbiam piwo. Efekt: nie taki, jakiego się spodziewałam. Wyjątkowy przystojniak, który zupełnie mnie nie zanudzał. Tego się obawiałam - konkurencji dla pana numer 4 i dylematów, którego z nich skreślić. Nie zaciągał mnie do siebie, nie wpraszał się do mnie. Po prostu upajaliśmy się swoją obecnością. W razie czego wymieniliśmy się numerami. Zobacz również: Oto błędy, które popełnia prawie każda panna młoda fot. iStock Randka 7: Gdyby nie świadomość, że to już koniec zabawy, tego dnia pewnie nawet nie zwlekłabym się z łóżka. I to byłaby najlepsza decyzja w moim życiu. Finalna randka przejdzie do historii jako najbardziej traumatyczna w historii, bo… mnie wystawił. Pierwszy raz (bo też nie często umawiałam się na randki). Wnioski: Oficjalnie to miała być tylko zabawa, ale naprawdę chciałam kogoś spotkać. Chociaż w oczach niektórych mogę wyjść na desperatkę, nie żałuję podjęcia tej próby. Ostatecznie kandydat nr 6 się wycofał (musiał trafić w aplikacji na jeszcze lepsze dopasowanie), co w pewnym sensie mnie ucieszyło, bo nie musiałam już wybierać. Chłopak znad rzeki nadal wykazuje zainteresowanie. Nie wiem czy zostanie moim mężem, ale jeszcze kilka tygodni jego zabiegów i może nazwę go swoim chłopakiem. Ten tydzień nauczył mnie, że nie warto załamywać rąk i płakać nad własnym losem. Może banalnie to zabrzmi, ale jeśli nie spróbujesz, to nic z tego nie będziesz miała. Aplikację odinstalowałam, a on do dziś życzy mi słodkich słów. I daje nadzieję, że nie umrę jako stara panna. Kinga Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia Witam serdecznie. Leczenie pierwszego epizodu depresyjnego powinno trwać co najmniej 6 miesięcy, następnie, w porozumieniun z lekarzem prowadzącym można stopniowo zwmniejszać dawkę leku do całkowitego odstawienia. Takie postępowanie znacznie zmniejsza ryzyko nawrotu. Opisywane przez Panią objawy mogą wskazywać na nawrót depresji. Może on miec związek z przedwczesnym zakończeniem leczenia. Użyty kod oznacza w międzynarodowej klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych (ICD-10): osobowość dyssocjalna/osobowość chwiejna emocjonalnie. Istnieje wiele definicji zaburzeń osobowości, podobnie jak wiele koncepcji wyjaśniających ich powstawanie. Można przyjąć, że ich podstawowym objawem jest zakłócenie funcjonowania psychospołecznego spowodowane mało elastycznym sposobem reagowania i zachowania. Problemy ujawniają się zazwyczaj w okresie późnego dzieciństwa i utrzymują się w wieku dorosłym. Podstawowa metodą leczenia zaburzeń osobowości jest psychoterapia. Psychoterapia zaburzeń osobowości może być procesem kilkuletnim. Diagnoza zaburzeń osobowości nie wyklucza innych zaburzeń, np. depresji lub zaburzeń lękowych. Same zaburzenia osobowości rzadko są powodem podejmowania leczenia, pacjent zgłasza się po pomoc najczęściej w momencie pojawienia się np. depresji, wtedy stosowane są leki przeciwdepresyjne. Wsparcie i pomoc osób bliskich jest bardzo ważne, jednak nie może ono zastąpić profesjonalnego leczenia. W tej sytuacji - w szczególności ze względu na myśli samobójcze - polecam Pani jak najszybszą konsultację z lekarzem psychiatrą. Serdecznie pozdrawiam

jak znaleźć chłopaka którego widziałam raz w życiu